Mevrouw Stam

Ik klaag graag. En ik klaag veel.

Toen ik dat gisteravond tegen mijn ex-schoonzus Els Stam zei, zag ik haar achter haar stamppot verstijven. De lepel bleef hangen in de lucht, ze hield op met kauwen.
Ze verslikte zich bijkans.

,,Grapje, Els.”
Ze vatte dat goed op.
Als je elkaar een tijdje niet hebt gezien, weet je natuurlijk niet waar de gevoeligheden zijn komen te liggen.

Ik had een hectische dag achter de rug.
Met de trein naar Rotterdam.
Daarna koffie drinken in restaurant Engels, waar het gelukkig rustiger was dan vorige week.
Daarna de stad in, waar ik niet vond wat ik zocht.

Ik was blij dat ik even kon bijkomen in restaurant De Gouden Haan.

Na het eten, maar dat konden Els en ik toen nog niet weten, een afmattende koorrepetitie.
Ik vond het grandioos dat Els meeging!

Alles moest over, niets was goed.

Els heeft het, vind ik, nog lang vol gehouden.
Na twee uur luisteren, is ze weggegaan.

Ik hoop dat ze naar het kerstconcert komt!

In tijden niet meer zo gelachen!
Gisteravond, in De Gouden Haan, vertelde mijn ex-schoonzus Els over haar belevenissen van de afgelopen tijd.
Nou, ik noem het liever capriolen!
Je bent zo oud als je je voelt, zeiden we tegen elkaar.

Ik ving een glimp op van de kok.

Typisch zo’n man die er uit ziet als Pjotr of Peter, maar die dan bijvoorbeeld Leander blijkt te heten.
Een naam die je niet verwacht bij zo iemand.
Zo iemand die niet opvalt en onmisbaar is.
Zo iemand die niet te koop loopt met zijn kwaliteiten en zijn vak tot in de puntjes beheerst.
Zo iemand die de keuken niet uitkomt om complimenten in ontvangst te nemen.

We hebben weer genoten van je stamppot, Leander!

Wat is dat toch een hoopvol woord: lente-ui.
Ik zag het vorige week op een verpakking staan en dacht: ja, zo is het!

Datzelfde gevoel heb ik bij stamppot.
Geen letter te veel, geen letter te weinig.
En als die dan ook nog eens in restaurant De Gouden Haan wordt geserveerd, is het helemaal goed!

Gesmuld heb ik, vanavond.
Met Els!

In eerste instantie had ik meer oog voor de stamppot dan voor mijn ex-schoonzuster, maar nadat Els me daarop wees, was ik een en al oor.

Morgenavond weer naar De Gouden Haan!

Ik ben er nog beduusd van: heb een bericht van mijn ex-schoonzus Els Stam gekregen!
Ik heb het niet een, niet twee, maar wel tien keer gelezen.

Is ze het echt?
Is dit de Els Stam die ik zoek?

Je hoort natuurlijk – ik weet het, ik val in herhaling – de gekste dingen over internet.

Het was een vreemde dag: vanochtend meende ik haar weer te zien lopen. Dit keer in de Touwslagerstraat.

Ik was op weg naar de rivier. De zon stond al hoog aan de hemel.
Toen ik dichterbij kwam, zag ik dat het Els niet was.

Ik moet zeggen dat ik er een beetje van begon te somberen, daar kon het prachtige weer niets aan veranderen.

Ik wist nog niet wat mij te wachten stond.

En nu is Els terug in mijn leven!

Ze is het echt, want ze schrijft ‘Elsje’.
Precies zoals ik haar ken.
Sinds ik haar uit het oog verloor, werd ze voor mij Els.
Zij bleef, sinds ze mij uit het oog verloor, blijkbaar zichzelf.

Morgenavond ga ik met haar eten in restaurant De Gouden Haan.
Ik wil de hele komende week met haar eten in De Gouden Haan.

Ik heb het haar voorgesteld, want we hebben heel wat in te halen!

Hoe het ook verder gaat: Els bezorgde mij de mooiste zondag van 2009!

Els en Oude-Tonge.
Die hebben niets met elkaar te maken.
Dat dacht ik toen ik hoorde dat de brug open moest, omdat een boot de haven in wilde: gasten!

De brug ophalen betekent draaien; bijkans het hele gezelschap wittestadsneuzen op verjaardagsvisite liep er voor uit.

Ik bleef zitten op de bank op de kade: een plank op een stapeltje bakstenen.
De zon scheen, het was Hemelvaartsdag en een vrolijke bedoening.

Ik hoorde de stemmen van kinderen op het Ganzenpoepeiland; het was goed.

Aan boord van de boot die zou aanmeren, was Els, was me verteld.

Ik wist het, ik had het kunnen weten, ik had het al bedacht.

Els kwam van boord.

Ze was het niet.

Overal waar ik ben, kijk ik uit naar mijn ex-schoonzuster Els Stam.
Zoals deze week in Rotterdam.

Maar meer nog denk ik aan haar, gewoon hier in Dordrecht.

Els en ik op die veiling voor dat goede doel: ik zie het nog voor me!
Ik had mijn zinnen gezet op een prachtig gebloemde vaas, Els op een, uiteraard oude, stoof.

De veilingmeester betrad het podium. Nadat allerlei snuisterijen waren verkocht, had hij De Stoof in handen.
De veilingmeester deed zijn openingsbod.
Els stak haar hand op en zei dat ze twee gulden meer wilde betalen.
Ze wachtte zijn reactie niet af en riep direct daarna: ,,Twintig gulden!’’
In de stilte die erop volgde, verhoogde ze haar bod naar 25 gulden.
,,25 gulden geboden, wie biedt meer?’’, zei de veilingmeester.
En weer was Els er als de kippen bij en bood dertig gulden.
,,Eenmaal, andermaal, verkocht!’’

Huisvlijt verwisselde van eigenaar en toen kwam ‘mijn’ vaas onder de hamer.
Ook ik was eerste bieder en ook ik verhoogde bod na bod.

,,Dit was pure hebzucht ,’’ constateerden Els en ik.

Heerlijk ontspannen dag achter de rug!

Naar Rotterdam geweest, met de trein.
De eerste stop was restaurant Engels, in dat nog altijd prachtige Groothandelsgebouw.

Ik schrok toen ik er aankwam, zo druk als het er was.
Drommen mensen door de toch ruime draaideur, die er voor zorgden dat die vastliep. Er was een cameraman aan het filmen, die dat blijkbaar ook een fenomeen vond.

Eenmaal binnen liep de massa direct naar de lift. Mensen als sardines in blik in de liften. Er stond iemand bij, die bepaalde dat er best nog een persoon bij kon. En nog een.

Ik had intussen een tafeltje gevonden. Lekker met een krant en een kop koffie wachten op de appeltaart.
Heerlijk!

Ik heb er een gezellige dag van gemaakt en was om 16.45 uur thuis.

Nog geen bericht van Els.

Ik moet zeggen dat ik eigenlijk het hele weekeinde zenuwachtig was.
Gelukkig zakte dat gevoel wat op de achtergrond, toen ik zaterdagavond in Brugge asperges zat te eten. Want ook die brengen me, net als de stamppot van De Gouden Haan, in vervoering.

Ook de vele mensen op straat brachten afleiding.
Ik liet me vertellen dat in Brugge minder mensen dan in Dordrecht wonen; zo leeg als de Dordtse straten kunnen zijn, zo gezellig druk was het daar.
Ik kreeg de indruk dat de Belgen een huisverbod tot na middernacht kennen.

Op de terugreis overviel me weer die onrust.
Zou Els mij gevonden hebben?

Het mag een wonder heten, hield ik mijzelf voor, als ze heeft gereageerd op ‘Beste Els’.

Thuis trof ik een lege postbus.

Nu zeggen: de wonderen zijn de wereld uit, gaat mij te ver.
Een paar uur na thuiskomst kan ik dat in volle overtuiging schrijven.

Ik ben er helemaal gerust op!

Ik heb zo’n leuk ensemble aangeschaft!
Roze rok, beige blouse, vestje met bloemen.
Ga ik dragen, als ik je weer zie.
Gaan we weer eens lekker eten in restaurant De Gouden Haan, jij weet het wel te vinden!

Uit de grond van mijn hart: ik hoop dat we elkaar heel snel zullen ontmoeten.

Van de week had ik een wel heel vreemde ervaring.
Misschien een voorteken, zit ik te denken.

Ik zat op de bank uit te puffen, toen ik opeens de menukaart van De Gouden Haan voor me zag.
Ik kon er gewoon in bladeren: stamppot, stamppot, stamppot, stamppot, stamppot, stamppot, stamppot, stamppot, stamppot, stamppot, stamppot.

Ik kon niet ophouden met lezen; het water liep me in de mond.
Ik kreeg gewoon tranen in mijn ogen.
Knappe kok die dat bewerkstelligt; ik heb het nooit, maar dan ook nooit, kunnen evenaren.

Els, het wordt tijd dat we elkaar weer eens ontmoeten.
Dat het weer gewoon wordt.
Zoals vroeger.

Elke dag.

Je Leentjie,
Lena, Leentje

Wat genoten wij altijd van Ramses Shaffy en Liesbeth List, mijn ex-schoonzus Els Stam en ik!

Van ‘Laat me’, bijvoorbeeld.
1978.
De zin ‘Ik zal m’n vrienden niet vergeten’ blijft de laatste tijd maar rondzingen in mijn hoofd.

Ik vraag me af of Els deze versie van dat mooie lied ooit heeft gehoord en die ontzettend leuke opnamen ooit heeft gezien.

Ik krijg er nog steeds kippenvel van!

http://www.youtube.com/watch?v=Ih5i8lEpaH0&feature=related