Culinaire avonturiers

Culinaire avonturiers kon je mijn ex-schoonzus Els Stam en ik niet bepaald noemen.
We waren het niet en schaamden ons daar ook niet voor.

Ik schreef al eerder over onze spontane invallen.

Op een dag besloten Els en ik De Gouden Haan te laten voor wat het was en gingen naar restaurant De Witte Olifant. We hadden daar op het verjaardagsfeestje van de buurvrouw van Els over gehoord.

Even weg van de gebaande paden, Els en ik waren er aan toe, besloten we na wat heen en weer gebel.

We kwamen om acht uur aan, met knorrende magen. Je moest er wat voor over hebben om ‘op chique’ te gaan, hadden we begrepen.

Els bestelde Allo Chaat, ik Allo Kabab.
Els bestelde Karahi Murgh, ik Karahi Gosht.
.
We vonden het reuze spannend!
En we verloren elkaar niet uit het oog.

De gerechten zagen er prachtig uit.
Weer eens wat anders, kleurrijk – we kregen er een soort chips bij, met een felgroen dipsausje -, niks geen gestamp, geen kuiltjes.

Els nam een hap, ik nam een hap, Els nam een hap, ik nam een hap.
Els kreeg tranen in haar ogen, ik vroeg of het wel goed met haar ging.
En toen kreeg ik tranen in mijn ogen.
,,We lijken wel een Siamese tweeling,’’ zei Els. Ze probeerde te lachen.
,,Arrugheeeeeee,’’ zei ik om haar een glimlach te ontlokken. Els zei niets; het lachen was haar echt vergaan.
Ik nam nog een hap.

Niet veel later legde ook ik het bestek van het hoofdgerecht zo op het bord, dat de bediening wist dat we waren uitgegeten.
,,Het is erg lekker, maar het is te veel,’’ zei ik tegen de ober.
Els, die toch ook een goede opvoeding had genoten, kon niets meer uitbrengen.

Toen de kelner terugkwam om te vragen of wij nog een nagerecht wensten, vroegen we de rekening.
We wisten: het toetje eten we in De Gouden Haan!

Maar toen we daar aankwamen, was dat restaurant – natuurlijk – al dicht.
We hebben daarom bij Els thuis nog een bakje yoghurt gegeten.
Naturel, zonder opsmuk.
Heerlijk!