Het zoveelste kruispunt

Als je een dagje ouder wordt, sta je voor je het weet op het zoveelste kruispunt.
Je besluit zonder meer van je oude dag te genieten of je besluit dat dat niet zonder meer kan.

Zaterdagavond was ik op het verjaardagsfeest van een oud-buurmeisje, dat 21 jaar was geworden: een spontane, leuke meid.
Er werd besloten naar de havens te gaan, naar Spektakel aan ’t Vlak, van het Internationaal Poppentheaterfestival.
Net een stel jonge honden, dacht ik, toen we gehaast op de fiets zaten. Honderd en een dalmatiërs.
Ik had hun oma kunnen zijn.

Op de Kuipershaven kwam ik Els tegen.
Er volgde een dierenspektakel richting Groothoofd, waarbij de mens zijn ongebreidelde nieuwsgierigheid toonde: er achter aan!
Achter de vogel aan, de grote pop, achter de olifanten, de giraffe aan.
,,Volgens mij worden we naar de ark geleid,’’ zei ik tegen Els.

,,Ik ga terug naar mijn verjaardag,’’ zei de jarige na middernacht toen allang duidelijk was dat Noach aan de Kerkeplaat nog aan zijn boot aan het timmeren is.
Ze nodigde Els uit ook mee te gaan.

Daar zaten we, mijn ex-schoonzuster en ik, tussen al die jonge mensen onder een enorme boom, waarvan het bladerdak ongeveer de hele tuin bestrijkt.
Ze verhaalden over hun leven.
Jong en oud, zo bleek, is uiteindelijk benieuwd naar wie hij zal zijn.

Het was een prachtige zomeravond, waarvan eerder in de week werd voorspeld dat het hoogstwaarschijnlijk zou gaan regenen.