Mevrouw Stam

Terwijl Els haar huis aan kant maakte om een welverdiend weekeinde onbezorgd op een Waddeneiland door te brengen, begaf ik me met kennissen naar schouwburg Kunstmin. Daar was een leuk festival aan de gang: Werk in Uitvoering.

Ik heb er geen verstand van, maar vond het knap wat al die mensen daar presteerden.

We zagen een dialoog, een stuk van vier mannen.
En een monoloog.
Ik zat geboeid te kijken, maar voor mensen achter mij was het het Theater van de Lach.

Scholieren lachten zich voor ckv-punten helemaal het schompes.

Nou, nou, dacht ik.
Nou, nou.
Dat scheelt niet veel.

Nog niet zo lang geleden bezocht ik een opera; ik was uitgenodigd door een vriendin.
Van wat we er van begrepen – en dat was niet veel – werd een zo absurd verhaal, dat we moeite moesten doen niet de slappe lach te krijgen.

,,Eerbiedig!’’, zegt mijn kapper Hennie altijd.
Dat galmde die avond door mijn hoofd.
Daardoor kon ik me beheersen.

Ik vond het festival zo leuk dat ik gisteravond weer met mijn kennissen ben meegegaan.
Zodoende maakte ik de prijsuitreiking mee.
De wisselbokaal ging naar gezelschap Gort & De Liefde, naar Jacqueline Gort die de monoloog Uitzicht speelde die ik en de scholieren vrijdagavond hadden gezien.

Nog nooit zoveel kinderen tegelijk aan de stamppot gezien als woensdagavond.
Ze konden niet wachten; scandeerden nog net niet de naam van dat mooie gerecht.

Mijn ex-schoonzuster Els en ik hadden zo onze bedenkingen toen we restaurant De Gouden Haan binnenkwamen en al dat jonge grut zagen zitten.
Ik moet bekennen dat ik er eigenlijk heel erg van schrok.

Toen het eten eenmaal was opgediend, was het muisstil, zo zaten ze te smullen.
De kok moet boven zichzelf zijn uitgestegen, zeiden wij tegen elkaar.
Want zo lekker hadden wij de stamppot nog nooit gegeten.

Vanavond was het weer gewoon.
Precies goed.

Vanavond vingen Els en ik in restaurant De Gouden Haan een gesprek op over Jacques.
Over de herdenking van Jacques.

Het was Herb aan wie een speciaal programma gewijd zou worden, beweerde een vrouw.
Het ging om Perk, zei de ander.

Nee, dat was niet zo, zei de eerste.
Ja, het was wel zo, zei de ander.

Bij het nagerecht waren ze er nog niet uit.
Op een afschuwelijk volume, vond ik, tijdens zo’n heerlijk diner.

Els fluisterde dat het om Herb ging.

Mijn ex-schoonzus Els zal het wel weten.
Want ik weet het niet.

De buurvrouw belde aan, zoals wel vaker op maandagochtend.
,,Hoe is het met je? Alles goed?’’

,,Mevrouw Stam is van slag.’’

Ik hoorde het mezelf zeggen:
‘Mevrouw Stam is van slag!’

Ik dronk een kopje koffie met haar en dacht: dit gaat niet goed.

Ik heb de bus genomen, naar de mooie Hoeksche Waard en toen ik na de Kiltunnel dat prachtige polderlandschap zag, kwam de rust over me.
Ben naar Oud-Beijerland gegaan, waar ik mezelf trakteerde.
Daarna via ’s-Gravendeel weer terug.

Ik was zo laat thuis, dat ik niet meer bij de buurvrouw durfde aan te bellen.
Wat moet die wel niet gedacht hebben!

En sorry, Els, dat ik je vanavond heb laten zitten, in De Gouden Haan.

Het was gezellig druk, gistermiddag in de speciale matinee van restaurant De Gouden Haan. Lekker gegeten!
Maar opeens ontstond er een toestand en was er derrie.

Ik was de eerste die er over uitgleed en in een poging mij te ontwijken, ging Els mij achterna.

Ik dacht echt dat ze er in bleef, toen ze niet opstond.
Maar het liep allemaal goed af.

Thuis heb ik gelijk mijn mooie mantelpakje gewassen.
Mijn leesbril hield zich op 30 graden gelukkig goed, anders had ik dit niet kunnen typen.

Vanavond zijn Els en ik vroeg naar De Gouden Haan gegaan: het was er alsof er niets gebeurd was.
We hebben heerlijk gegeten, ook al zat de schrik er nog goed in.

Zowel Els als ik schrokken bij elk onverwacht geluid; we waren beiden op ons hoede.
Zeker omdat we wisten dat we, mocht dat nodig zijn, het vege lijf nooit zouden kunnen redden, met onze nog pijnlijke ledenmaten.

Misschien moeten we maar niet meer naar de matinees gaan, Els!
Die trekken blijkbaar een ander soort publiek.

In kapsalon Kip met de Gouden Eieren was Hennie weer in opperbeste stemming.

Terwijl ze mijn haar deed, sprak ze haar altijd opbeurende woorden.
We hadden het over koetjes en kalfjes.
Daarna haalden we, zoals gebruikelijk, oude koeien uit de sloot.

Voor ik het wist, was het alweer tijd om af te rekenen.
Als Hennie zegt: ,,Lekkerweerheee!’’ weet je hoe laat het is.
Dan is je kapsel weer piekfijn in orde!

In De Kip zat een serveerster van restaurant De Gouden Haan onder de droogkap boekjes te lezen.
Ik heb haar maar niet gestoord; zo iemand wil toch ook wel eens een moment voor zichzelf.

Het was een vreemde avond, gisteravond in restaurant De Gouden Haan.

Het leek alsof Els het voorvoeld had, toen ze schreef dat ze hoopte dat het rustig bleef.
Ik moet zeggen dat er momenten waren ik het bijna niet aankon.
Dat ik echt dacht: was ik maar thuis!

Ik kan nog steeds niet onder woorden brengen wat er eigenlijk gebeurde: het was te veel in te korte tijd.
Maar dat hoeft ook niet, heb ik vanavond besloten, na weer een heerlijk diner buiten de deur.

De rust in mijn hoofd is weergekeerd.
Fijn!

Ik heb er vanavond weer naar staan kijken.
Al dagen hangt de P in de lucht, aan een strakblauwe hemel.

Mooie maan!

Dat de P in de lucht hangt, deze dagen, zal niet voor niets zijn.

De letter van Première, van Potsierlijk, van
Pandemonium, van Prima, van Parelmoer, van Pannenset, van mijn Meisjesgeboortenaam, van Palissander.

Van op de huid gebakken Pechvogel op een bedje van Prei, van Praatgraag, van Paladijn, van Papegaai, van Polijsten, van Pollepel, van Pietluttig, van Poging, van Pocheren en van Pinksteren.

Maar vooral, natuurlijk, van Pasgeboren lammetjes.
En van Prachtige lente.

‘Weertiehee!’
Zo zeggen ze dat in Dordt.

Gisteravond was ik op het verjaardagsfeestje van een oud-buurmeisje.
Van alle kanten hoorde ik het: ‘Weertiehee!’

Voor de achttiende keer had zij mooi weer besteld.
En gekregen!
We raakten er niet over uitgepraat.

Ik vond het jammer dat Els en ik eerder op de avond bij restaurant De Gouden Haan binnen moesten zitten; er is geen terras.
Het eten smaakt op zulke dagen tien keer beter als je het buiten kunt nuttigen.
Maar desondanks was de stamppot weer om van te watertanden.