Soms weet je niet wat je er van moet denken.
Mijn ex-schoonzus Els Stam kwam een oude kennis tegen en ze besloten naar De Blauwe Broeck te gaan.
Opeens, vertelde Els, had hij haar indringend aangekeken.
,,Heeft uw huisje al een kruisje?’’, vroeg hij.
Ze had niet geantwoord.
,,Zo vraag ik dat altijd,’’ zei hij.
Hij pakte zijn linker revers, liet de voering van zijn colbert zien.
Ook zijn aktetas zat er vol mee, op keurige kartonnen bladen.
,,Ik vraag het altijd één keer. En dan zeg ik: wel eens in het zuiden geweest?’’
Els had geknikt.
,,Dat bedoel ik! Dan wéét u waar ik het over heb.
Gun het u zelf! Het hoort bij het leven!’’
Omdat Els niet kon kiezen, nam ze er zeven.
Ze legde ze neer op tafel, gisteravond in De Gouden Haan.
Niet mooi, niet lelijk.
Els’ tante in Postel gaat morgen in het verzorgingshuis wonen.
‘Voor het kleinste huisje het kleinste kruisje’, had ze gistermiddag gezegd toen ze met haar nicht de muren van haar vrijstaand huis leeghaalde.
,,Eén is voortaan genoeg. En dat is het mooiste.”
Mevrouw Stam 
Plaats een reactie