Gelukkig

Zo kwaad was ze nog nooit geweest, zei de vrouw in de trein.
Ik was op weg naar America.
Ik zag er naar uit: op de Sjees zou ik een oude schoolvriendin ontmoeten.
Ik zag er ook tegenop.

Was ik maar doorgelopen.
Desnoods op het overvolle balkon gaan staan.
Maar ik kon alleen maar denken: ik heb een lange reis voor de boeg.
Ik moet zitten.

Zo kwaad was ze dus nog nooit geweest.
Ze was dus gewoon steeds kwader geworden.
Haar man had het ook al tegen haar gezegd: ‘zo kwaad heb ik je nog nooit gezien’.
Hij zei ook: ’Jij bent niet boos, jij bent razend’.

Zij vond dat hij dat dus heel treffend had verwoord.
Dat had haar woede enigszins getemperd.

,,Ik moet er uit,’’ zei ze, toen het perron van station Eindhoven langs het raam van de dubbeldekker schoof.
,,Ik vond het fijn om met u te praten.
Gelukkig zijn er nog mensen die kunnen luisteren.”