Sterk punt

We hadden hem eerder gezien, maar eigenlijk nooit gesproken.
Alleen ‘dank u’ gezegd, als hij langskwam met de hapjes van Pinguïn Catering.

Vrienden huurden hem geregeld in.
Hij was wat je noemt een vakman.
,,Sinds 1851,’’ grapten zij altijd. En hij knikte dan beleefd.

Vanavond zat hij aan een tafeltje bij het raam, in restaurant De Gouden Haan.
We herkenden elkaar meteen.
Bij die vrienden was hij nooit meer geweest, sinds het faillissement.
Wij ook niet.

Hij was nog steeds bij Pinguïn, vertelde hij, ook al ging het daar nu ook wat minder.

Hij maakte zich niet al te druk.
,,Ik ben geen personeel, ik ben meubilair. Mij kunnen ze niet ontslaan, mij kunnen ze hooguit bij het grof vuil zetten.’’

Hij vond het een vondst, dat kon je zien.
En wij moesten er ook hartelijk om lachen.

We constateerden dat hij een rasoptimist was.

Maar dat zagen we verkeerd, zei hij.
,,Ik heb een cursus Positief Formuleren gevolgd. Cynisme is één van mijn sterke punten.’’

Mijn ex-schoonzus Els Stam en ik vonden dat om te gieren.
Ik vroeg hem het te herhalen en schreef het op een bierviltje op.

,,Ik stuur de rekening wel,’’ zei hij.