Nog niet zo lang geleden liepen mijn ex-schoonzuster Els Stam en ik op een zomerse zaterdagmiddag over de Voorstraat, toen er opeens allerlei mensen begonnen te zingen.
Het winkelend publiek bleef staan om te kijken.
Wij ook.
,,Vooruit dan maar,’’ zei Els.
Het bleek hun manier te zijn voorbijgangers uit te nodigen in het theatertje achter hen.
Els had het voor de zekerheid nog even nagevraagd; de voorstelling was inderdaad gratis.
Tien minuten later zaten we naar een leeg podium te kijken.
,,Wat denk jij?’’, fluisterde Els.
,,Moet dat stuk nog geschreven worden of zo?’’
Op dat moment kwamen vier serveersters het podium oplopen.
,,Het lijkt verdorie De Gouden Haan wel,’’ zei Els.
,,Hier ga ik mijn tijd niet aan verdoen.’’
Voor ik het wist, had ze de zaal verlaten.
We hebben daarna een mooi tochtje met de fluisterboot gemaakt.
Ik moest er aan denken omdat Els afbelde.
We zouden vanavond naar een Grieks restaurant gaan, maar ze zag er van af.
Mevrouw Stam 
Plaats een reactie