Dat het bestaat

,,Heb je zin in een verzetje?’’, had een buurvrouw gevraagd.
,,Waarheen?’’, vroeg mijn ex-schoonzuster Els Stam, toen ik haar uitnodigde.
Ik noemde het adres.
,,En verder weet ik het ook niet, want ik ben er nooit geweest.’’

Dat het bestaat, dacht ik.
Zo recht voor je ogen.
Wat een ellende.
Eigenlijk moest ik soms heel hard lachen, maar ik hield me in.

Dat het bestaat, dacht ik toen ik Els voor de derde keer haar hoofd zag afwenden.

Gewoon, hier in Dordrecht: ‘Sodome en Virginie’. Stichting Toendra.
Ik las het in de pauze op ons toegangsbewijs.

,,Ik moet echt even gaan zitten,’’ zei Els na afloop in de foyer.

,,Het was theater,’’ zei ik.

,,Weet je wat pas erg is?
Dat ik wereldvreemd ben.’’

Ik vertelde over de aanschaf van mijn mobiele telefoon.
Over hoe ik de Chinezen vervloekte dat de draadjes voor de koptelefoon niet even lang waren.
Dat ik diezelfde middag terugging naar de winkel.
Maar dat die gesloten was ‘om u morgen beter van dienst te kunnen zijn’.