Paaspaniek

Nog nooit van mijn leven eieren gezocht.

Mijn ex-schoonzuster Els Stam zei dat ze wist hoe de hazen lopen.

We volgden de aanwijzingen die we hadden gekregen en liepen de dijk op.
Hielden stil bij de eerste prikker met een blauw papiertje. Er waren er al met al acht, was ons verteld. En allemaal genummerd.
Hoe we ook zochten, we vonden niets: geen eieren, geen sporen.
We zagen alleen maar een boom en bodembedekkers.

De zon brak door.
Opeens zat het woord in mijn hoofd: Paaspaniek.

Els had er nog nooit van gehoord.
Denk ik.
Ze was al bijna aan het eind van het tunneltje.
Op weg naar blauwkaartje 2.