We waren er moe van, mijn ex-schoonzuster Els Stam en ik, van een dag vol misverstanden.
Het begon bij de koffie. Ik zei tegen Els dat ik het zo bijzonder vond dat gemeld werd dat de deftigste patiënt door een agressieve Duitse bacterie was overleden.
,,Hoe kom je daar nou bij?’’ vroeg ze.
,,Dat heb ik gelezen,’’ zei ik.
In de supermarkt hoorde ik ter hoogte van de frisdranken een amechtige hond lopen en ook dat vond ik bijzonder; eigenlijk zie je ze nooit.
Els geloofde er niets van en liep drie schappen terug.
,,Gewoon een karretje van de vakkenvullers.’’
In het park genoten we van de herten. Els zei een hert van weleer te herkennen.
Volgens mij was dat onmogelijk, omdat de levensverwachting van zo’n beest niet tipt aan die van de mens.
,,En dat bepaal jij?’’, zei ze.
‘Graftak!’ schoot door me heen, maar ik bedacht dat ik eerst thuis de vliering op zou moeten om in een woordenboek na te kunnen kijken of dat wel het juiste woord was.
Tegen etenstijd besloten we niet meer op elkaar te reageren.
,,We zouden er een leuke dag van maken,” zei Els.
,,Dat wilde jij, dacht ik, ook.”
Mevrouw Stam 