Mijn ex-schoonzuster Els Stam en ik moesten er een beetje om lachen. Want zwaartekracht: we hebben er allemaal altijd en overal mee te maken.
En last van. Op de dagen dat we alles uit onze handen laten vallen, bijvoorbeeld.
Het was Els’ verjaardag en die vierden we in een museum, waarvan we verwachtten dat we wat er te zien was, zouden begrijpen. Vooral voor jong, maar ook voor oud.
Onze uitbundigheid verstilde toen we besloten te kijken naar de animatie.
,,Ruimtetijd,’’ hoorde we een commentaarstem zeggen.
We zagen hoe een ster, of een planeet, of een maan, in elk geval een hemellichaam, op een of andere manier in een baan werd gebracht, van de zon af, of van de maan af, en daarna bleef waar hij was.
Precies zoals een andere geleerde dat had voorspeld.
,,Nou, weer niets geleerd,’’ grapte Els.
,,Koffie?’’
Het idee dat ik dit ook later nooit zou bevatten bleef knagen, ook toen we al lang en breed aan het appelgebak waren begonnen.
Mevrouw Stam 
Plaats een reactie