Mevrouw Stam

Het was een vreemde dag, afgelopen dag.

Nadat mijn ex-schoonzuster Els Stam door een kennisje van een buurvrouw een ‘weblog’ had geregeld voor ‘je hersenspinsels’, dronken we nog even koffie. Ik was haar dankbaar, ik zou het zelf nooit verzonnen hebben, zei ik.

,,Kan ik tenminste ook eens lezen wat je allemaal schrijft,’’ zei Els. ,,Laat eens zien.’’

Toen ze eindelijk weg was, was ik blijkbaar een beetje van slag. Op de televisie hoorde ik reppen over ‘een soort hostieband’ in Limburg.

Ik moest de hoorn van mijn oor halen, zo hard lachtte Els.

Ze belde rond een uur of tien om te vragen of ik al een leuk stukje had geschreven.

Mijn ex-schoonzuster Els Stam belde. Zomaar.
Ze had een hond van een buurvrouw geleend.
Of ik meeging. Want wandelen is altijd goed, zei ze.

Waar zíj al die tijd geweest was? Els gaf me de riem en liep door.
De hond ging op zijn hurken zitten.
Hij zou het inderdaad nooit zo maar op een holletje zetten, dat kon je wel zien.

Het was een prachtige dag om de benen te strekken, precies zoals Els gezegd had. Een mooie dag om je zinnen te verzetten.

We liepen over het zandpad tussen de populieren en het riet.
Na de bocht zat Els op een bankje.
,,Je had gelijk,’’ zei ik en ging zitten.
,,We gaan verder,’’ zei Els en stond op.