Mevrouw Stam

Het schemerde, toen ik gisteravond met kennissen op de Maasstraat stond te wachten.
De lucht was grijs in alle tonen en wit, met soms wat resten zonlicht.
Dat was mooi, boven die al jaren afgesloten braakliggende vlakte.
Alles leek te kloppen.
Ook de felle, felgekleurde verlichting van een eethuis in Zwijndrecht, aan de overkant van de rivier: De Andere Wereld.

We werden doorgelaten naar het haventje, voor de openingsvoorstelling van het Internationaal Poppentheaterfestival.

Daar lag het Fluitend Vlot, waarop Martien Groeneveld met zijn zonen een reis maakte. Over vijf meter, over de wereld, waar ze maar wilden.
Een watervogel reageerde op hun muziek.

Aan de andere kant van de haven was, waarschijnlijk nog voor het donker, Mädir Eugster met zijn groene ruimteschip bij de oude bomen geland.
Onze stoelen zakten weg in het zand, terwijl we naar zijn Tausendwasser keken.

Ik heb het formulier dat we van te voren kregen net weggegooid.
‘Verhoog de kwaliteit van het poppentheaterfestival in 1 minuut’ stond er boven.

‘Als het niet is gemeten, is het niet waar’, zei een buurman laatst.
Niet waar, niet gebeurd, niet mogelijk.

We vonden dat een onverdraaglijke constatering.

Goed nieuws van Els, nog steeds op het wad.
Ze belde net.
,,Ik zit in een duinpan.’’
Ze moest het twee keer zeggen; ik geloofde mijn oren niet.
,,’Laat ik eens gek doen’, is het enige dat ik al dagen denk, Leen. Ik maak het bont.’’

Kort, maar krachtig. Ik hoef me geen zorgen te maken.
Het gaat goed met haar: ze heeft de boot niet gemist.

Vanavond in De Gouden Haan was het rustig.
Er zijn mensen die denken dat het restaurant aan zomersluiting doet, begreep ik.
Omdat ik daardoor snel bediend werd, zat ik op deze mooie avond weer vroeg in mijn tuin.

Nu zit ik binnen, het regent een beetje.

Sinds lange tijd vanavond alleen naar restaurant De Gouden Haan.
Els is nog niet klaar met de bloemetjes buiten zetten op het wad, liet ze me vanmiddag weten.

Dat vond ik helemaal niet erg.
Het was druk in De Gouden Haan en daardoor kwam ik bij een vrouw-alleen aan tafel te zitten.

Het is crisis op haar werk, vertelde ze.
Banen staan niet op de tocht; ze gaan gewoon verdwijnen.

Niemand is zeker van zijn zaak, zei ze.
Behalve degenen die onvervangbaar zijn.

We hebben daar een tijdje over zitten praten.

Een huisvrouw is onvervangbaar.
Een werkster is onvervangbaar.
Een oppas.
Vrienden.
Familie.

Verder kwamen we eigenlijk niet.

Terwijl Els haar huis aan kant maakte om een welverdiend weekeinde onbezorgd op een Waddeneiland door te brengen, begaf ik me met kennissen naar schouwburg Kunstmin. Daar was een leuk festival aan de gang: Werk in Uitvoering.

Ik heb er geen verstand van, maar vond het knap wat al die mensen daar presteerden.

We zagen een dialoog, een stuk van vier mannen.
En een monoloog.
Ik zat geboeid te kijken, maar voor mensen achter mij was het het Theater van de Lach.

Scholieren lachten zich voor ckv-punten helemaal het schompes.

Nou, nou, dacht ik.
Nou, nou.
Dat scheelt niet veel.

Nog niet zo lang geleden bezocht ik een opera; ik was uitgenodigd door een vriendin.
Van wat we er van begrepen – en dat was niet veel – werd een zo absurd verhaal, dat we moeite moesten doen niet de slappe lach te krijgen.

,,Eerbiedig!’’, zegt mijn kapper Hennie altijd.
Dat galmde die avond door mijn hoofd.
Daardoor kon ik me beheersen.

Ik vond het festival zo leuk dat ik gisteravond weer met mijn kennissen ben meegegaan.
Zodoende maakte ik de prijsuitreiking mee.
De wisselbokaal ging naar gezelschap Gort & De Liefde, naar Jacqueline Gort die de monoloog Uitzicht speelde die ik en de scholieren vrijdagavond hadden gezien.

Nog nooit zoveel kinderen tegelijk aan de stamppot gezien als woensdagavond.
Ze konden niet wachten; scandeerden nog net niet de naam van dat mooie gerecht.

Mijn ex-schoonzuster Els en ik hadden zo onze bedenkingen toen we restaurant De Gouden Haan binnenkwamen en al dat jonge grut zagen zitten.
Ik moet bekennen dat ik er eigenlijk heel erg van schrok.

Toen het eten eenmaal was opgediend, was het muisstil, zo zaten ze te smullen.
De kok moet boven zichzelf zijn uitgestegen, zeiden wij tegen elkaar.
Want zo lekker hadden wij de stamppot nog nooit gegeten.

Vanavond was het weer gewoon.
Precies goed.

Vanavond vingen Els en ik in restaurant De Gouden Haan een gesprek op over Jacques.
Over de herdenking van Jacques.

Het was Herb aan wie een speciaal programma gewijd zou worden, beweerde een vrouw.
Het ging om Perk, zei de ander.

Nee, dat was niet zo, zei de eerste.
Ja, het was wel zo, zei de ander.

Bij het nagerecht waren ze er nog niet uit.
Op een afschuwelijk volume, vond ik, tijdens zo’n heerlijk diner.

Els fluisterde dat het om Herb ging.

Mijn ex-schoonzus Els zal het wel weten.
Want ik weet het niet.

De buurvrouw belde aan, zoals wel vaker op maandagochtend.
,,Hoe is het met je? Alles goed?’’

,,Mevrouw Stam is van slag.’’

Ik hoorde het mezelf zeggen:
‘Mevrouw Stam is van slag!’

Ik dronk een kopje koffie met haar en dacht: dit gaat niet goed.

Ik heb de bus genomen, naar de mooie Hoeksche Waard en toen ik na de Kiltunnel dat prachtige polderlandschap zag, kwam de rust over me.
Ben naar Oud-Beijerland gegaan, waar ik mezelf trakteerde.
Daarna via ’s-Gravendeel weer terug.

Ik was zo laat thuis, dat ik niet meer bij de buurvrouw durfde aan te bellen.
Wat moet die wel niet gedacht hebben!

En sorry, Els, dat ik je vanavond heb laten zitten, in De Gouden Haan.

Het was gezellig druk, gistermiddag in de speciale matinee van restaurant De Gouden Haan. Lekker gegeten!
Maar opeens ontstond er een toestand en was er derrie.

Ik was de eerste die er over uitgleed en in een poging mij te ontwijken, ging Els mij achterna.

Ik dacht echt dat ze er in bleef, toen ze niet opstond.
Maar het liep allemaal goed af.

Thuis heb ik gelijk mijn mooie mantelpakje gewassen.
Mijn leesbril hield zich op 30 graden gelukkig goed, anders had ik dit niet kunnen typen.

Vanavond zijn Els en ik vroeg naar De Gouden Haan gegaan: het was er alsof er niets gebeurd was.
We hebben heerlijk gegeten, ook al zat de schrik er nog goed in.

Zowel Els als ik schrokken bij elk onverwacht geluid; we waren beiden op ons hoede.
Zeker omdat we wisten dat we, mocht dat nodig zijn, het vege lijf nooit zouden kunnen redden, met onze nog pijnlijke ledenmaten.

Misschien moeten we maar niet meer naar de matinees gaan, Els!
Die trekken blijkbaar een ander soort publiek.

In kapsalon Kip met de Gouden Eieren was Hennie weer in opperbeste stemming.

Terwijl ze mijn haar deed, sprak ze haar altijd opbeurende woorden.
We hadden het over koetjes en kalfjes.
Daarna haalden we, zoals gebruikelijk, oude koeien uit de sloot.

Voor ik het wist, was het alweer tijd om af te rekenen.
Als Hennie zegt: ,,Lekkerweerheee!’’ weet je hoe laat het is.
Dan is je kapsel weer piekfijn in orde!

In De Kip zat een serveerster van restaurant De Gouden Haan onder de droogkap boekjes te lezen.
Ik heb haar maar niet gestoord; zo iemand wil toch ook wel eens een moment voor zichzelf.

Het was een vreemde avond, gisteravond in restaurant De Gouden Haan.

Het leek alsof Els het voorvoeld had, toen ze schreef dat ze hoopte dat het rustig bleef.
Ik moet zeggen dat er momenten waren ik het bijna niet aankon.
Dat ik echt dacht: was ik maar thuis!

Ik kan nog steeds niet onder woorden brengen wat er eigenlijk gebeurde: het was te veel in te korte tijd.
Maar dat hoeft ook niet, heb ik vanavond besloten, na weer een heerlijk diner buiten de deur.

De rust in mijn hoofd is weergekeerd.
Fijn!