Het was voor het eerst, eigenlijk, dat ik op Dierendag dacht aan een buurvrouw die een kat heeft. Ze nam vanochtend het presentje in ontvangst, bekeek de bal waar snoepjes in zouden moeten, maar die had ze niet.
Twintig jaar geleden was Dierendag een gekke dag, vertelde ze. Ze had haar honden uitgelaten en een potje thee gezet. De televisie stond net weer aan toen een vriendin belde.
Of ze haar naar het verpleeghuis wilde brengen.
In de recreatiezaal waar ze koffie kreeg, vloog het ene na het andere vliegtuig de Bijlmer binnen.
Het was alsof niemand het zag, de brand die daar telkens op volgde.
Soms kwam haar vriendin even binnen en liep dan weer terug naar haar oom. Hij zocht naar woorden, was zijn spraak kwijt.
Mijn buurvrouw was die dag nog op tijd thuis om de honden een welverdiende tippel te bezorgen.
,,Heel typisch was dat,’’ zei ze.
Mevrouw Stam 
Anderdaags bracht ik, per trein en met gemengde gevoelens, mijn dochter naar Schiphol. Op mijn netvliezen nog de Bijlmer in brand, een vliegtuig in stukken. De dag er voor was het echt dierendag geweest. Geen mensen dag.
Weer thuis in het lege huis, afscheid tranen nog niet gedroogd, begroette onze huiskater mij, door spinnend naast me te komen zitten.Zij kop op mijn knieën. Langzaam werd het weer mensen dag.